ಸ್ನೇಹಕ್ಕಾಗಿ

ನದಿಯಂತೆ ಹರಿದ ಕಾಲದೊಳಗೊಮ್ಮೆ,

ಹಳೆ ಹಾದಿಯ ದಾರಿ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವೆನು.

ಕಣ್ಮುಂದೆ ನಿಂತ ಆ ಸ್ನೇಹದ ಪ್ರತಿಮೆ,

ಕಳೆದ ನೆನಪನ್ನು ಹಾಡಿ ಕೇಳಿಸುವೆನು.

ಮೊಡವೆ ಕಟ್ಟಿದ ಹಸಿರಿನ ಹುಲ್ಲಲ್ಲಿ,

ಒಮ್ಮೆಗೆ ಮುಗಿಬಿದ್ದ ಆಟಗಳಾದರು.

ಅಂದುಕಾಳ ಈ ನಗು-ನೀರಲ್ಲಿ,

ಮನೆಯ ಕಡೆಯ ಗಾಳಿ ಕಾದಿದ್ದರಲ್ಲವೆ?

ಅಪ್ಪಿತಪ್ಪಿ ಬಿದ್ದಷ್ಟು ದೂರವಾಯಿತು,

ಆದರೂ ಹೃದಯದ ಪಟಲು ಸೇರಿತು.

ಅದರಲಿ ಜೀವಂತವಾಯಿತೆಂದರೆ,

ಬಾಲ್ಯದ ಮದ್ದೂರ ಗಂಧದ ಭಾವನೆ.

ಹಳೆ ಮರದಡಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತಿದೆ,

ಅದು ಬಿಚ್ಚಿದ ಆ ಮುತ್ತಿನ ನೋಟ.

ಯಾರೊ ಗುಣಿಸಿ ಬರೆದ ಅದ್ಭುತ ಗಾದೆ,

"ಸ್ನೇಹವೇ ಅಕ್ಷಯದ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕು."

ನೋಡು ಸ್ನೇಹಿತ, ಇಲ್ಲಿಯ ಚಲನೆಯಲಿ,

ಕಡಿದ ಹಾದಿಗಳು ನಿಂತಿವೆ ಸಹಜ.

ಹಳೆಯ ನಡಿಗೆಯ ಓಲೆ ಕೇಳಿಸಿದಂತೆ,

ಕನಸು ಕಣಿಸುವ ಈ ಮನವೇ ಸಾಕ್ಷಿ.